Sneeuwklokje vertelt.

In de natuur en in de plantenwereld ervaren wij dat planten, bomen ons kunnen ontroeren. Zij werken op ons gevoelsleven. Zoals muziek ons kan beroeren, zo kunnen de planten, de bomen dat ook.

Denk maar een de lindeboom, vroeger vaak gelegen middenin het dorp waar avonds de mensen zittend op een bankje de zorgen van de dag met elkaar deelden. Een boom die er geschikt voor is, is de Tilia (Tilburg). In de planten wereld zie wij de roos, die gevoelens van liefde overal verspreidt.

Zo ook met een plantje, het sneeuwklokje. Hij is in staat de aarde te breken om hem te laten groeien Zo teer, het zuivere witte kopje zo fragiel hangend aan een plantedraadje. Zo krachtig bloeiend in de bittere kou, met storm en regen.  Hij blijft daar staan eenzaam en alleen.

Misschien geeft hij een teken aan hen die nu ook deze gevoelens kennen: eenzaamheid, verdriet, verwerkingen.   Hij laat zien dat onder het verdriet, de kou, pijn de eenzaamheid, hoop schuilt, vertrouwen, kracht en dat altijd nieuw teer stukje   leven naar boven wil komen.

Het is onze kou, eenzaamheid, pijn die wij zien in het sneeuwkokje, maar ook die delen in ons die wij nu bewust worden. Kracht, vertrouwen, troost, moed. En nieuw stukje leven dient zich weer aan: bloei. En daarom kan dit plantje ons zo ontroeren.

-geef eens een vaasje met sneeuwklokjes aan iemand die een moeilijke periode in zijn leven heeft.

– stuur een kaart of maak een foto van een sneeuwklokje. Stuur hem op of mail hem.

– kijk eens welke plant u pakt, bij welke plant u ontroerd wordt.